Μιλώντας για κινηματογράφο, γίνεται αυτομάτως αναφορά σε καδραρισμένη εικόνα.
Η εισαγωγή του χρόνου στην αφήγηση είναι η παράμετρος που επέβαλλε ένα νέο τρόπο γραφής ικανής να θεσπίσει σχέσεις ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, το περιβάλλον τους, την εξέλιξη της δράσης και το χρόνο, αναπαριστώντας το σύνολο με εικόνες και κείμενο.
Το συντακτικό της ταινίας πρέπει να συμπεριλάβει την ανάπτυξη στο χρόνο και στο χώρο. Η τροποποίηση (οργάνωση) του χώρου, αποκαλείται «σκηνοθεσία». Η τροποποίηση (οργάνωση) του χρόνου ονομάζεται «μοντάζ».
Η δημιουργία μιας σκηνής είναι οργάνωση χρόνου και χώρου με στόχο την αποκάλυψη σε μια ταινία, της ψυχολογικής διευθέτησης των στοιχείων ώστε να υπερβαίνει τη φυσική και πλαστική πραγματικότητα.
Η ύπαρξη του κινηματογράφου έγινε αντιληπτή ως ιδιαίτερη γλώσσα μόνο σε σχέση με τη βαθμιδωτή ανακάλυψη των δυνατοτήτων του μοντάζ.
Σε κάθε σημειολογικό σύστημα έχουμε
- Σημαίνον
- Σημαινόμενο
- Σημείο, που είναι το συνδετικό άθροισμα των δύο πρώτων όρων.
Στον κινηματογράφο αυτή η συσχέτιση είναι το αποτέλεσμα του εννοιολογικού μοντάζ.
Ο θεατής αντιλαμβάνεται τα πλάνα μέσα από τη διαδοχή τους και όχι αποσπασματικά, αποδίδοντάς τους αιτιακές σχέσεις, στο πλαίσιο της αφήγησης. Διαφορετική τοποθέτηση των πλάνων οδηγεί σε διαφορετική αφήγηση.
Η δυνατότητα μεταβολής της συνολικής αφήγησης ανάλογα με την σειρά τοποθέτησης των πλάνων στο εσωτερικό του έργου, δίνει ελαστικότητα στο αφηγηματικό μέσο, που στο εξής μπορεί να έχει διαδραστικό χαρακτήρα.